baby-forum.be

[Sarah]

Zoals sommigen misschien wel weten ben ik sinds mei vorig jaar niet meer samen met de papa van mijn kinderen. Het ging eigenlijk al heel lang slecht, maar ik dacht dat samen blijven voor de kinderen wel zou lukken, tot het uit de hand liep. En vanaf dag 1 dat ik bij hem weg was wist ik dat het de juiste beslissing was om weg te gaan, ik had het al veel eerder moeten doen.
Ik leerde al snel iemand anders kennen, waar ik nu al een jaar mee samen woon (jaja, we zijn snel gegaan). Tussen ons gaat het heel erg goed en ook met de kinderen gaat het super. Er zijn al wel eens moeilijke dagen, maar die zullen overal wel zijn.

Mijn vriend heeft ook 2 kindjes, maar die ziet hij al meer dan een jaar niet meer. Zijn ex wilt hem het leven blijven zuur maken en slaagt altijd in haar opzet. Hoewel mijn vriend zich er ondertussen heeft bij neergelegd, hoe raar het ook klinkt.

De twijfels die we hebben gaan over nog een kindje, van ons 2 samen dan.
Ik heb die optie altijd open gelaten, ik heb ook nog heel veel babyspullen,gewoon omdat ik nog een kinderwens had. Mijn vriend trouwens ook, we hebben het daar al over gehad,zelfs toen hij zijn kinderen nog zag. Daar ben ik wel blij om, want ik zou anders denken dat hij een kindje van ons als vervanging voor zijn kinderen zou zien.
Nu ja, we zijn nog maar een jaartje samen en er kan nog vanalles gebeuren, maar toch denk ik er bijna dagelijks aan.
Ik weet dat het niet makkelijk is om er nog een kindje bij te hebben in een NSG, maar ik heb toch ook al veel succesverhalen gehoord en gelezen.
We zouden wel nog een jaartje of misschien langer wachten. Mijn ouders hebben al vaak laten vallen dat 2 kindjes wel genoeg is en dat ze een 3e echt niet zien zitten. (ze weten ook niet dat wij dat wel zien zitten)
Maar uiteindelijk zijn wij het die het wel moeten zien zitten, hoewel ik het mij toch wel aantrek en dat eigenlijk momenteel de reden is dat we er nog mee wachten, in de hoop dat ze nog wel bijdraaien als we langer samen zijn.

Tips, raad,...alles is welkom. Ook als je hiermee ervaring hebt, zelf of met vrienden of zo.

[ElLoLa]

Wat kan ik zeggen, buiten het feit dat jullie moeten kiezen omdat jullie het moeten opvoeden.
Ik heb ook effe getwijfeld, ondanks mijn grote kinderwens want stel je voor dat het weer misloopt en ik dus 2 kinderen heb bij 2 verschillende vaders?
Daar wordt ook op neergekeken, he.
Maar wat moet je dan doen?
Een hele leven niet durven om dan misschien op je 80ste te beseffen dat je nog steeds samen bent en je evengoed voor dat kindje kon gaan?

Gewoon doen als je je daar klaar voor voelt en je weinig aantrekken van wat de rest zegt.

[bioMam]

Je moet je gevoel daar gewoon in volgen en niet afgaan op meningen van familie en zo hoor, want och, als ik dat had gedaan dan was ik nooit zo gelukkig geweest als nu: ons meisje was ronduit niet welkom eigenlijk en al zien ze haar nu wel graag, ik weet heel goed dat ze ons getikt verklaarden en dat ze vonden dat we het maar bij 2 kinderen hadden moeten houden. Zulke reacties gaan diep, maar uiteindelijk is het jullie leven en jullie beslissing.
Mensen die samen voor een kindje gingen in eenieuwe realtie zijn er bij de vleet hè en bij sommige is dat een moeilijk verhaal (ik ken er zo wel) en bij andere loopt dat allemaal heel vlot (zo ken ik er ook) en overal is het wel zo dat mensen bijdraaien eens het kindje er is. Nu ja, de exen doen dan soms wel eens wat moeilijk of zo, maar dat is dan mee ivm hun eigen kinderen die daar vaak nog via co-ouderschap komen.

[Schorpioentje73]

Ja ik herinner me de situatie nog. En die twijfel, tja dat zijn dingen die niemand in jullie plaats kan beslissen.
Je ouders zien een 3e niet zitten ? Tis niet aan hen he om dat te zien zitten, als jullie dat wel willen, zij hebben daar niks aan te zeggen. Nu ik weet wel, je aarzelt dan omwille van mogelijke commentaar enzo, maar ja, tis jullie leven toch ?
Ik zou zeggen, als jullie dat echt willen, dan moet je dat doen, als je er klaar voor bent.

[Spooky]

Ik vind toch dat jullie wens primeert tov de wens van uw ouders. Wat zien zij dan niet zitten? De opvang van dat 3e kindje af en toe? Want als het dat is...ook al is dat niet leuk, er zijn andere mogelijkheden hoor. En tja...vooroordelen, daar zou ik mij niet te veel van proberen aan te trekken. Het is misgelopen met de papa van Andres en Fleur...wat had je dan moeten doen? Bij hem blijven en ongelukkig zijn? Je hebt het geprobeerd,hebt u dus niks te verwijten...Maar...weet wel,ook al ziet uw huidige vriend uw kindjes doodgraag, er toch qua gevoel toch een verschil zou kunnen zijn tussen uw kinderen en jullie kindje samen...Ik denk dat je daar heel bewust van moet zijn, allé voor't zelfde geld merken de kindjes daar niks van,maar het kan altijd...
Wij hebben zo een vriend en die had al een dochter van 8 toen zijn zoontje met zijn huidige vriendin werd geboren. Nu, ik wist op voorhand, dat zij verschil zou maken...zo'n bi***...En wat is het resultaat dat S. bij haar papa niet meer wil gaan owv van A. Terwijl hij zo'n goeie papa is.
Geef jullie tijd,bespreek het en neem dan een beslissing,heel veel succes,want het is je gegund!

[Vivache]

ik ken een NSG waar er achteraf nog een kindje is gekomen
de papa zei zelf dat hij had gezegd geen kindjes meer maar hij is doodgelukkig met zn zoontje
en het gaat heel goed tussen de mama en haar 'plusdochter'
dus ik denk dat er altijd wel reacties kunnen komen, maar dat je uiteindelijk zelf nog je leven maakt hé
als je gelukkig bent met die man en een kindje is de perfecte aanvulling waarom niet dan

[Sandy]

Als jullie nog allebei een kinderwens hebben, waarom zou je er niet voor gaan?
Je mag daarvoor niet naar de mening van iemand anders luisteren! Het is nu dat je ervoor moet gaan en niet binnen 20 jaar;
Zorg dat je er later geen spijt van krijgt dat je geen 3de hebt! Eenmaal nummer 3 er is, dan kan je dààr toch geen spijt van hebben?
Volg je hart!!